Toen we daar doorheen waren, waren we dicht bij een dorpje. Later stond in onze kranten dat de Fransen de jongens die van het gebombardeerde schip kwamen schandalig behandeld zouden hebben. Ik heb het tegendeel ervaren. Het was een heel armoedige streek, dat kon je zo zien. En de mensen zagen er ook erg armoedig uit. Maar overal stonden die arme boerenvrouwen met emmers melk en een kopje of kom in de hand. Omdat ze onze taal niet kenden zeiden ze niets, maar ze hielden ons met een vriendelijk gebaar de kopjes voor en wezen op de melk: we konden drinken. Zonder omhaal betoonden zij barmhartigheid,

Zo kwamen we in het dorpje (de naam ken ik niet) [Les Hemmes de Marck]. Op het erf van een klein boerderijtje bij de waterput, wasten we ons. Aan een boomtak was een spiegeltje vastgemaakt. Toen ik mezelf in die spiegel zag, schrok ik. Een gezicht als van Zwarte Piet. De hele rechterkant van m'n gezicht zat vol geronnen bloed,waarin zich roet had afgezet. Zo goed en zo kwaad als het ging maakte ik me weer een beetje toonbaar.

Bommenwerpers

Onze groep was helemaal uit elkaar geraakt. Je liep maar met een groepje mee. Waarheen? Ja, dat wisten we ook niet. Maar weg van de vijand. Zo gingen we dus naar het zuiden, richting Calais.

We passeerden Engelse troepen met zwaar luchtafweergeschut. De lopen hoog. De Engelse schildwacht op de weg liet ons zonder iets te vragen passeren, Toen we een eind verder even gingen zitten, zo'n stuk of acht Nederlandse soldaten, kwam er een Engelse ordonnans op een motor voorbij. Hij zag ons, stopte, draaide, reed terug naar ons toe en stopte weer.